Uzun bir günün ardından..
Kendime; ''düşünmeye zaman kaldı mı?'' diye sormaktansa hiçbirşey düşünmemeyi yeğlediğimi farkettim bu gün.. Bir kaç aydır hiçbirşey düşünmemeyi yeğliyorum daha az yoruyor o zaman hayat ama bunun bi de öteki yüzü var ki hiç çekilmez oluyor akşamlar.. Yastığa başınızı koydunuz mu görüyorsunuz ki hiçbirşeyden kaçılmıyor. Gün içinde düşünmemek için köşe bucak kaçtığınız herşey o yastığa kafanızı koyduğunuz anda yapışıyor yakanıza ve o zaman güneşin doğuşunun ne demek olduğunu her seferinde ayrı bir duyguyla izliyorsunuz, anlıyorsunuz.. Yalnız kalıp kafa dinlemek bazen gerçekten işe yarıyor..